Znieczulenie jest szeregiem działań medycznych, które ma na celu wprowadzenie pacjenta w stan bezbolesności. Znieczulenie wykonuje zazwyczaj lekarz anestezjolog, ale niektórych przypadkach znieczulenie miejscowe może być również przeprowadzane przez chirurga czy stomatologa. Rodzaj znieczulenia jest dobierany przede wszystkim w zależności od rodzaju operacji czy zabiegu diagnostycznego oraz do stanu zdrowia pacjenta i chorób współistniejących. spis treści 1. Znieczulenie podpajęczynówkowe Przebieg znieczulenia podpajęczynówkowego i jego skuteczność Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne Jakie zabiegi wykonywane są w znieczuleniu podpajeczynówkowym? Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego Powikłania znieczulenia podpajęczynówkowego 2. Znieczulenie zewnątrzoponowe Przebieg znieczulenia zewnątrzoponowego Wskazania do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego Powikłania znieczulenia zewnątrzoponowego Znieczulenie zewnątrzoponowe podczas porodu Ból pooperacyjny rozwiń 1. Znieczulenie podpajęczynówkowe Znieczulenie podpajęczynówkowe jest rodzajem blokady centralnej, w którym lek znieczulenia przewodowego podawany jest w bezpośrednie sąsiedztwo rdzenia kręgowego (do worka oponowego, bezpośrednio do płynu mózgowo-rdzeniowego). Efektem jego działania jest odwracalna blokada przewodnictwa bodźców w korzeniach nerwowych, co skutkuje blokadą czuciową, ruchową i współczulną. Zobacz film: "Przeciwwskazania do znieczulenia zewnątrzoponowego" Zasięg blokady czuciowej określany jest dermatomami odpowiadającymi obszarom skóry unerwionym czuciowo przez nerwy segmentu rdzenia kręgowego. Blokada czuciowa oceniana jest na podstawie wrażliwości pacjenta na bodźce związane z różnicą temperatury (ciepło, zimno), czuciem dotyku i bólu. Blokada ruchowa powstaje w wyniku zahamowania przewodnictwa w nerwach ruchowych. Blokada współczulna jest związana z zahamowaniem przewodnictwa w przedzwojowych włóknach współczulnych. W efekcie w czasie tego znieczulenia w obszarze znieczulonym pacjent nic nie czuje: nie ma czucia dotyku, czucia temperatury, a zwłaszcza nie odczuwa jakiegokolwiek bólu. Nogi pacjenta są jakby zdrętwiałe, nie może nimi poruszać, odczuwa w nich przyjemne ciepło. Bezpieczeństwo tego znieczulenia polega także na tym, że wszystkie struktury nerwowe nie są niszczone poprzez przecinanie igłą, tylko rozsuwane na boki. Znieczulenie to wykonywane jest jedynie w okolicy lędźwiowej. Wykonywanie nakłucia na poziomie lędźwiowym kręgosłupa, na wysokości nie wyższej niż kręgi L3 i L4, pozwala uniknąć przypadkowego nakłucia rdzenia kręgowego i wiążących się z tym następstw (rdzeń kręgowy kończy się wyżej, a następnie przechodzi w tak zwany koński ogon). W porównaniu do znieczulenia zewnątrzoponowego działa ono szybciej. Najczęściej metoda ta wykorzystywana jest przy cesarskich cięciach i operacjach w obrębie dolnej części jamy brzusznej i krocza. Przebieg znieczulenia podpajęczynówkowego i jego skuteczność Przed przygotowaniem do operacji należy zostać do zabiegu zakwalifikowanym przez anestezjologa, czyli lekarza, który będzie dokonywał znieczulenia podczas zabiegu. W tym celu lekarz w pierwszej kolejności zbierze dokładny wywiad, w którym zapyta o reakcje alergiczne i tolerancję stosowanych środków znieczulających i przeciwbólowych. Lekarz zapyta również o przebyte choroby, stosowane obecnie leki, wagę i wzrost. W następnej kolejności konieczne jest przeprowadzenie badania fizykalnego (z oceną uzębienia, szyi, ruchomości kręgosłupa, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa). Wskazana jest również ocena parametrów laboratoryjnych. Po ustaleniu najkorzystniejszej metody znieczulenia anestezjolog przedstawia swoje propozycje pacjentowi. Lekarz wyjaśnia pacjentowi również szczegóły postępowania przed, podczas i po znieczuleniu. Zapoznaje z czynnikami ryzyka i przedstawia ewentualne metody postępowania. Ostateczny wybór metody znieczulenia następuje po uzgodnieniu jej z pacjentem – pacjent musi wyrazić świadomą pisemną zgodę na znieczulenie. Ten etap jest niezbędny w celu zapewnienia bezpieczeństwa podczas operacji. Przed operacją wykonywane są przynajmniej podstawowe badania: oznaczenie grupy krwi, morfologii, parametrów krzepnięcia, wykonywane jest zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej oraz EKG serca. Jeżeli operacja wykonywana jest w trybie planowym, wskazane jest również wyleczenie możliwych ognisk infekcji – na przykład próchniczych zębów. W trybie planowym warto rozważyć również szczepienie przeciwko WZW B. Po zbadaniu przez lekarza anestezjologa pacjent jest oceniany wg skali ASA (Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologów). Skala ta opisuje stan ogólny pacjenta poddawanego znieczuleniu. Skala jest pięciostopniowa. I. Pacjent nieobciążony chorobami, poza schorzeniem będącym przyczyną operacji. II. Pacjent obciążony niewielką lub średnio-ciężką chorobą ogólnoustrojową, bez współistnienia zaburzeń czynnościowych – na przykład stabilna choroba wieńcowa, wyrównana cukrzyca, wyrównane nadciśnienie tętnicze. III. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową – na przykład zdekompensowana cukrzyca. IV. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową stale zagrażającą życiu. V. Pacjent bez szans przeżycia 24 godzin – niezależnie od sposobu leczenia. Niekiedy przed kwalifikacją do operacji oprócz konsultacji anestezjologicznej muszą odbyć się inne konsultacje lekarzy specjalistów – dochodzi do tego w sytuacjach, gdy pacjent choruje na schorzenia, którymi na co dzień anestezjolog się nie zajmuje. Podczas oczekiwania na operację pacjent jest zwykle informowany, jak powinien się do niej przygotować. Informacji tych udziela także lekarz, który kieruje na zabieg. W tygodniu poprzedzającym badanie nie należy przyjmować leków zawierających aspirynę oraz rozrzedzających krew. Jeżeli w leczeniu mają zastosowanie pochodne kumaryny, konieczne jest odstawienie farmakoterapii około tydzień przez operacją, a w zastępstwie do leczenia lekarz przepisze zastrzyki podskórne zawierające heparynę drobnocząsteczkową. Preparaty te są dostępne w jednorazowych ampułkostrzykawkach, a ich podanie jest bardzo proste. Po operacji będzie możliwe powrócenie do poprzedniej terapii. Również w okresie okołooperacyjnym zmianie może podlegać leczenie cukrzycy - często, jeżeli leczenie przebiega przy użyciu leków doustnych, konieczne może okazać się czasowe leczenie za pomocą insuliny. Po kwalifikacji do znieczulenia najpierw pacjent zostaje przewieziony do sali przygotowawczej lub operacyjnej. Niekiedy stosowana jest również premedykacja, polegająca na podaniu uspokajających leków doustnie. Znieczulenie podpajęczynówkowe wykonywane jest w sali spełniającej kryteria jałowości, podobnie warunki przygotowania miejsca wprowadzenia igły muszą być traktowane jak przygotowanie pola operacyjnego. Pacjent ma zakładane wkłucie obwodowe do żyły (venflon). Następnie konieczne jest przyjęcie odpowiedniej pozycji ciała najlepszej do wykonania znieczulenia rdzeniowego. Wkłucie odbywa się w dolnej części pleców. Pacjent kładzie się w pozycji na boku – głowa jest wtedy przygięta do mostka, kolana podciągnięte są do brzucha. Pacjent może mieć również zakładane znieczulenie w pozycji siedzącej. Siedzi wtedy na stole, pochylony nieco do przodu. Pozycja taka jest preferowana u osób bardzo otyłych. W następnej kolejności lekarz myje środkiem odkażającym okolicę pleców, w której zostanie wykonane nakłucie, które następnie zostaje obłożone jałowymi serwetami, by zminimalizować ryzyko przedostania się bakterii i drobnoustrojów chorobotwórczych do światła rdzenia kręgowego. Przed podaniem znieczulenia rdzeniowego konieczne jest znieczulenie miejscowe skóry nad kręgosłupem – środek znieczulający podawany jest w postaci zastrzyku - pacjent odczuwa niewielkie ukłucie skóry i niewielkie szczypanie. Po znieczuleniu miejscowym przez znieczuloną skórę jest prowadzona igła do środka, do przestrzeni podpajęczynówkowej. Igła służąca do wykonania znieczulenia jest delikatna. Wkłucie wykonuje się pomiędzy kręgami. Kolejno przebija się skórę, tkankę podskórną, trzy więzadła, które stawiają określony opór. Następnie przebija się oponę twardą i znajdujemy się w zamierzonym miejscu. Wprowadzenie igły do przestrzeni może być nieprzyjemne dla pacjenta, ale powinno być bezbolesne. Znieczulenie podpajęczynówkowe wykonywane jest bardzo cienkimi igłami o specjalnie skonstruowanym ostrzu, dzięki czemu więzadła są rozsuwane, a nie rozcinane. Igła wprowadzana jest o około 1-2 mm głębiej niż przy znieczuleniu zewnątrzoponowym (przebija ona oponę twardą). Następnie podaje się środek znieczulający do przestrzeni podpajęczynówkowej. Do przestrzeni podpajęczynówkowej podaje się kilkukrotnie mniejszą objętość leku aniżeli do przestrzeni zewnątrzoponowej. Znieczulenie zaczyna się rozwijać po około 5 minutach (często w chwili podania). Po 20 minutach od chwili podania pacjent jest znieczulony. W czasie znieczulenia podpajęczynówkowego pacjent raczej nie śpi. Gdy pożądane jest uzyskanie snu, wtedy znieczulenie podpajęczynówkowe jest łączone albo z sedacją (uzyskuje się wtedy uspokojenie pacjenta i płytki sen), albo z płytkim znieczuleniem ogólnym (uzyskuje się sen). Znieczulenie podpajęczynówkowe zapewnia doskonałą bezbolesność, natomiast sedacja uspokojenie pacjenta i sen. Znieczulenie podpajęczynówkowe jest znieczuleniem pewnym – to znaczy, że zawsze po podaniu uzyskujemy efekt przeciwbólowy. Czas trwania blokady wynosi przeciętnie od 1,5 do 3 godzin. Podczas znieczulenia podpajęczynówkowego monitoruje się stan pacjenta: ciśnienie krwi, tętno oraz inne funkcje organizmu. Płyny podaje się dożylnie, aby zapobiec odwodnieniu i niskiemu ciśnieniu krwi. Pacjent w trakcie podawania znieczulenia może znajdować się w pozycji siedzącej lub leżącej. Znieczulenie podpajęczynówkowe zwykle jest wykonywane poprzez pojedyncze nakłucie, rzadko wprowadza się cewnik do przestrzeni podpajęczynówkowej. Po zakończonym zabiegu pacjent jest przewożony na salę pooperacyjną lub na oddział, w którym wcześniej leżał. Pacjent po zabiegu musi pozostać w pozycji leżącej, zupełnie na płasko, przez okres kilku najbliższych godzin po zabiegu. Nie wolno podnosić głowy, wstawać ani siadać. Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne W znieczuleniu podpajęczynówkowym jednostronnym możliwe jest uzyskanie znieczulenia tylko jednej strony ciała, na przykład operowanej kończyny dolnej. W tym samym czasie druga kończyna pozostaje nieznieczulona. Znieczulenie podpajęczynówkowe jednostronne w małym stopniu wpływa na układ krążenia pacjenta (znacznie rzadziej pojawia się spadek ciśnienia, które podczas zwykłego znieczulenia podpajęczynówkowe jest częste). Podczas wykonywania znieczulenia jednostronnego wymaga się od pacjenta pozostawania w pozycji bocznej, na chorej stronie przez okres około 20 minut, aż podany lek zwiąże się z odpowiednimi strukturami nerwowymi po znieczulanej stronie. Technika wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego jednostronnego jest trudniejsza. Jakie zabiegi wykonywane są w znieczuleniu podpajeczynówkowym? Blokada podpajęczynówkowa jest idealnym znieczuleniem do operacji wykonywanych poniżej pępka. Do najczęstszych zabiegów wykonywanych w technice znieczulenia podpajęczynówkowego należą operacje ginekologiczno-położnicze, urologiczne. Ponadto operacje chirurgiczne w obrębie dolnego odcinka jamy brzusznej oraz operacje ortopedyczne. Poniżej przykłady zabiegów, w których może zostać zastosowane znieczulenie podpajęczynówkowe: Zabiegi ortopedyczne i chirurgiczne w obrębie kończyn dolnych; Artroskopia stawu kolanowego; Przezcewkowe wycięcie gruczołu krokowego; Zabiegi urologiczne w obrębie dolnych dróg moczowych; Litotrypsja (kruszenie) kamieni moczowych; Operacje przepuklin: udowej, pachwinowej, mosznowej; Operacje żylaków kończyn dolnych; Operacje w okolicy odbytu; Operacje ginekologiczne. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia podpajęczynówkowego Brak zgody pacjenta; Zakażenie w miejscu wkłucia – może skutkować wprowadzeniem drobnoustrojów do płynu mózgowo-rdzeniowego; Zaburzenia krzepnięcia krwi; Zakażenie ogólnoustrojowe; Niektóre schorzenia neurologiczne; Niewyrównana gospodarka wodno-elektrolitowa organizmu; Niewyrównane nadciśnienie tętnicze; Ciężkie wady wrodzone serca; Niestabilna choroba niedokrwienna serca; Zaawansowane zmiany w obrębie stawów kręgosłupa okolicy lędźwiowej. Powikłania znieczulenia podpajęczynówkowego Znieczulenie podpajęczynówkowe jest zabiegiem bezpiecznym. Ze względu na miejsce wkłucia (czyli jedynie okolica lędźwiowa) nie ma możliwości uszkodzenia rdzenia kręgowego, gdyż tak nisko struktura ta nie sięga. Najczęściej pojawiające się objawy niepożądane to: Spadek ciśnienia tętniczego – jest to powikłanie dość częste, ale odpowiednie monitorowanie pacjenta pozwala uniknąć wystąpienia dolegliwości; spadek ciśnienia jest najbardziej odczuwalny dla pacjentów z wysokim ciśnieniem tętniczym. Bóle pleców w miejscu wkłucia o charakterze przemijającym, trwające 2-3 dni. Zaburzenia rytmu serca, w tym bradykardia. Nudności, wymioty. Zatrzymanie moczu. Popunkcyjne bóle głowy - powstają w wyniku nakłucia opony twardej i następującego później wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego do przestrzeni zewnątrzoponowej. Krwiak w okolicy, w której podaje się lek znieczulający, z towarzyszącymi ubytkami neurologicznymi – w praktyce powikłanie bardzo rzadkie, ale poważne. Popunkcyjne bóle głowy mogą się zdarzyć jedynie po znieczuleniu podpajęczynówkowym, bo tylko w tym znieczuleniu anestezjolog celowo punktuje oponę twardą, aby podać środek znieczulenia miejscowego do przestrzeni podpajęczynówkowej, która jest umiejscowiona za oponą twardą. W prawidłowo wykonanym znieczuleniu zewnątrzoponowym nie dochodzi do popunkcyjnch bólów głowy, ponieważ opona twarda pozostaje w trakcie znieczulenia nienaruszona. Popunkcyjne bóle głowy zdarzają się z różną częstotliwością. Częściej dotykają osób młodych i położnic. Ból taki może pojawić się od 24 do 48 h po wykonanym znieczuleniu. Najczęściej ból taki trwa 2-3 dni i samoistnie ustępuje. Do powstawania bólu głowy przyczynia się stosowanie grubych igieł punkcyjnych - im cieńsza igła punkcyjna, tym mniejsze prawdopodobieństwo powstania późniejszych dolegliwości. Znaczenie ma również rodzaj zakończenia igły. Jeżeli dojdzie do powstania popunkcyjnych bólów głowy, zastosowanie mają leki przeciwbólowe, konieczne jest również pozostawanie w pozycji leżącej. W niektórych przypadkach wykonuje się łatę zewnątrzoponową z krwi własnej pacjenta. Niektórzy anestezjolodzy zalecają leżenie na płasko przez okres kilku godzin po zabiegu i znieczuleniu. Dobór odpowiedniego rodzaju znieczulenia zależy od indywidualnej kwalifikacji pacjenta, w zależności od jego stanu klinicznego, jak również planowanego zabiegu. Bardzo ważne oprócz samego wykonania znieczulenia jest szczegółowe monitorowanie pacjenta prowadzone zarówno przez lekarza anestezjologa, jak i wyszkoloną pielęgniarkę. Ten typ znieczulenia jest najczęściej bezpieczny, a nawet w przypadku pojawienia się objawów niepożądanych często są one przemijające. Znieczulenie to jest często przeprowadzane w przypadku operacji zlokalizowanych poniżej pępka i pozwala na uniknięcie znieczulenia ogólnego. 2. Znieczulenie zewnątrzoponowe Znieczulenie zewnątrzoponowe polega na wprowadzeniu do przestrzeni zewnątrzoponowej (znajduje się w środku kręgosłupa) cienkiego polietylenowego cewnika średnicy około 1 mm. Następnie podaje się przez niego leki znieczulające, które łagodzą dolegliwości bólowe. Ten rodzaj znieczulenia należy do grupy tak zwanych blokad centralnych. Zarówno znieczulenie zewnątrzoponowe, jak i podpajęczynówkowe jest bardzo efektywną techniką zapewniającą głęboką i długotrwałą blokadę bez konieczności prowadzenia znieczulenia ogólnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe jest również najbardziej skuteczną formą terapii bólu, także pooperacyjnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe to najpopularniejsze znieczulenie przy porodzie. Zaletą znieczulenia zewnątrzoponowego jest to, że rodząca nie odczuwa bolesnych skurczów porodowych oraz że ten rodzaj znieczulenia pozwala odpocząć podczas przedłużającego się porodu, uspokoić się i skoncentrować na porodzie. W przypadku cesarskiego cięciaznieczulenie zewnątrzoponowe pozwala być przytomną i uśmierza ból po porodzie. Przebieg znieczulenia zewnątrzoponowego Oprócz chirurgicznej kwalifikacji do zabiegu, przed przygotowaniem do operacji każdego pacjenta czeka kwalifikacja anestezjologiczna przeprowadzana przez lekarza specjalistę. W tym celu lekarz w pierwszej kolejności zbierze dokładny wywiad. Podczas wywiadu lekarz będzie wypytywał o reakcje alergiczne i tolerancję stosowanych środków znieczulających oraz przeciwbólowych. Ważne są również przebyte choroby towarzyszące oraz stosowane przez pacjenta leki. W następnej kolejności lekarz przeprowadzi badanie fizykalne, szczególną uwagę zwróci na ocenę uzębienia, ruchomośź i budowę szyi, zmiany w obrębie kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa). Przed zabiegiem wskazana jest również ocena parametrów laboratoryjnych (morfologii, grupy krwi, elektrolitów, czasów krzepnięcia). W tym etapie ustalany jest również najkorzystniejszy dla danego pacjenta rodzaj znieczulenia. Następnie lekarz opisuje szczegóły postępowania przed, podczas i po znieczuleniu. Pacjent powinien zapoznać się również z czynnikami ryzyka zarówno operacji, jak i znieczulenia. Ostateczny wybór metody znieczulenia następuje po uzgodnieniu jej z pacjentem – konieczne jest wyrażenie przez pacjenta świadomej zgody. Ten etap jest koniecznym elementem w celu zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta podczas operacji. Przed operacją wykonywane są zazwyczaj podstawowe badania: oznaczenie grupy krwi, morfologii krwi obwodowej, parametrów krzepnięcia, poziomów elektrolitów, wykonywane jest zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej oraz badanie elektrogardiograficzne serca. Jeżeli operacja wykonywana jest w trybie planowym, wskazane jest również wyleczenie możliwych ognisk infekcji – na przykład próchniczych zębów. Po zbadaniu przez lekarza anestezjologa pacjent jest oceniany wg skali ASA (Amerykańskie Towarzystwo Anestezjologów). Skala ta opisuje stan ogólny pacjenta poddawanego znieczuleniu. Skala jest pięciostopniowa. I. Pacjent nieobciążony chorobami, poza schorzeniem będącym przyczyną operacji. II. Pacjent obciążony niewielką lub średnio-ciężką chorobą ogólnoustrojową, bez współistnienia zaburzeń czynnościowych – na przykład stabilna choroba wieńcowa, wyrównana cukrzyca, wyrównane nadciśnienie tętnicze. III. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową – na przykład zdekompensowana cukrzyca. IV. Pacjent obciążony poważną chorobą ogólnoustrojową stale zagrażającą życiu. V. Pacjent bez szans przeżycia 24 godzin – niezależnie od sposobu leczenia. Niekiedy przed kwalifikacją do operacji oprócz konsultacji anestezjologicznej muszą odbyć się inne konsultacje specjalistyczne – dochodzi do tego w sytuacjach, gdy pacjent choruje na schorzenia, którymi na co dzień anestezjolog się nie zajmuje (na przykład w przypadku zrekompensowanej cukrzycy, zmian endokrynologicznych). Jeżeli pacjent jest leczony przewlekle, to najczęściej podczas oczekiwania na operację jest informowany, jak powinien się do zabiegu przygotować. Informacji tych udziela także lekarz, który kieruje na zabieg. W tygodniu poprzedzającym badanie nie należy przyjmować leków zawierających aspirynę oraz wpływające na krzepnięcie krwi. Jeżeli w leczeniu mają zastosowanie pochodne kumaryny, konieczne jest odstawienie farmakoterapii zwykle 7 dni przez operacją, a w zastępstwie do leczenia lekarz przepisze zastrzyki podskórne zawierające heparynę drobnocząsteczkową. Preparaty te są dostępne w jednorazowych ampułkostrzykawkach, a ich podanie jest bardzo proste. Również w okresie okołooperacyjnym zmianie może podlegać leczenie cukrzycy - często, jeżeli leczenie przebiega przy użyciu leków doustnych, konieczne może okazać się czasowe leczenie za pomocą insuliny, która po zakończeniu okresu okołooperacyjnego przy braku przeciwwskazań ponownie zmieniana jest na tabletki doustne. W dniu operacji pacjent zostaje przewieziony do sali przygotowawczej lub operacyjnej. Znieczulenie zewnątrzoponowe wykonywane jest w sali spełniającej kryteria jałowości, podobnie warunki przygotowania miejsca wprowadzenia igły muszą być traktowane jak przygotowanie pola operacyjnego. Pacjent ma zakładane wkłucie obwodowe do żyły. Następnie konieczne jest przyjęcie odpowiedniej pozycji ciała najlepszej do wykonania znieczulenia rdzeniowego. Wkłucie odbywa się najczęściej w dolnej części pleców. Pacjent kładzie się w pozycji na boku – głowa jest wtedy przygięta do mostka, kolana podciągnięte są do brzucha. Pacjent może mieć również wykonywane znieczulenie w pozycji siedzącej. Pacjent siedzi wtedy na stole, pochylony nieco do przodu. Pozycja taka jest preferowana u osób bardzo otyłych. W następnej kolejności lekarz myje środkiem odkażającym okolicę pleców, w której zostanie wykonane nakłucie. Następnie zdezynfekowane miejsce zostaje obłożone jałowymi serwetami, by zminimalizować ryzyko przedostania się bakterii i drobnoustrojów chorobotwórczych do światła rdzenia kręgowego. Przed podaniem znieczulenia rdzeniowego stosowane jest znieczulenie miejscowe skóry nad kręgosłupem – pacjent odczuwa niewielkie ukłucie skóry i niewielkie szczypanie. Po znieczuleniu miejscowym przez znieczuloną skórę jest prowadzona igła do środka, do przestrzeni zewnątrzoponowej. Igła służąca do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego jest delikatna. Wkłucie wykonuje się pomiędzy kręgami. Kolejno przebija się skórę, tkankę podskórną, trzy więzadła, które stawiają określony opór. Wprowadzenie igły do przestrzeni zewnątrzoponowej może być nieprzyjemne dla pacjenta, ale powinno być bezbolesne. Znieczulenie wykonywane jest bardzo cienkimi igłami o specjalnie skonstruowanym ostrzu, dzięki czemu więzadła są rozsuwane, a nie rozcinane. Do przestrzeni zewnątrzoponowej wprowadza się małą rurkę lub cewnik. Igła zostaje ostrożnie wyjęta, w miejscu nakłucia zostawia się natomiast cewnik, przez który podaje się leki. Cewnik przykleja się do pleców, aby nie wyślizgnął się. Następnie podaje się środek znieczulający. Do przestrzeni zewnątrzoponowej podaje się kilkukrotnie większą objętość leku aniżeli do przestrzeni podpajęczynówkowej. Znieczulenie zewnątrzoponowe może być założone w czterech odcinkach kręgosłupa: szyjnym, piersiowym, lędźwiowym, krzyżowym. Podczas znieczulenia zewnątrzoponowego monitoruje się stan pacjenta: ciśnienie krwi, tętno oraz inne funkcje organizmu. Płyny podaje się dożylnie, aby zapobiec odwodnieniu i niskiemu ciśnieniu krwi. Po zakończonym zabiegu pacjent jest przewożony na salę pooperacyjną lub na oddział, w którym wcześniej leżał. Pacjent po zabiegu musi pozostać w pozycji leżącej, zupełnie na płasko, przez okres kilku najbliższych godzin po zabiegu. Nie wolno podnosić głowy, wstawać ani siadać. Wskazania do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego Wskazaniem do zastosowania znieczulenia zewnątrzoponowego są najczęściej: Zabiegi operacyjne na kończynach dolnych, zwłaszcza jeżeli związane są z dużą bolesnością po zabiegu, np. wymiana stawu biodrowego, operacje stawu kolanowego. Zabiegi naczyniowe - operacje pomostowania naczyń biodrowych, operacje tętniaków aorty. Umożliwia długotrwałą terapię bólu pooperacyjnego, zapobiega powikłaniom zatorowo-zakrzepowym, pozwala na szybkie dokonanie ponownej operacji w przypadku niepowodzenia pierwszego zabiegu. Zabiegi usunięcia żylaków kończyn dolnych. Zabiegi operacyjne w obrębie jamy brzusznej - jest wtedy kojarzone zwykle z płytkim znieczuleniem ogólnym. Duże zabiegi w obrębie klatki piersiowej - zabiegi z zakresu torakochirurgii (operacje płuc), zabiegi z zakresu kardiochirurgii. Zabiegi urologiczne, zwłaszcza w obrębie dolnych dróg moczowych. Zwalczanie bólu pooperacyjnego. Znieczulenie podczas porodu. Jest to obecnie najdoskonalszy i najbardziej skuteczny sposób zwalczania bólu w okresie pooperacyjnym oraz okołoporodowym. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego Najpopularniejsze przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego: Brak zgody pacjenta. Zakażenie w miejscu wkłucia – może skutkować wprowadzeniem drobnoustrojów do płynu mózgowo-rdzeniowego. Zaburzenia krzepnięcia krwi. Zakażenie ogólnoustrojowe. Niektóre schorzenia neurologiczne. Niewyrównana gospodarka wodno-elektrolitowa organizmu. Niewyrównane nadciśnienie tętnicze. Ciężkie wady wrodzone serca. Niestabilna choroba niedokrwienna serca. Zaawansowane zmiany w obrębie stawów kręgosłupa okolicy lędźwiowej. Powikłania znieczulenia zewnątrzoponowego Każde znieczulenie niesie ze sobą pewne ryzyko powikłań. Ważnym elementem zapobiegającym ich wystąpieniu jest zarówno dobre przygotowanie pacjenta, jak i doświadczenie lekarza wykonującego znieczulenie. Oto najczęstsze powikłania po wykonaniu znieczulenia zewnątrzoponowego: Spadek ciśnienia tętniczego – jest to powikłanie dość częste, ale odpowiednie monitorowanie pacjenta pozwala uniknąć wystąpienia dolegliwości; jest najbardziej odczuwalne dla pacjentów z wysokim ciśnieniem tętniczym. Bóle pleców w miejscu wkłucia o charakterze przemijającym, trwające 2-3 dni. Znieczulenie w łaty – w niektórych przypadkach po podaniu znieczulenia niektóre obszary skóry mogą być nieznieczulone; wówczas podaje się pacjentowi kolejną dawkę środka znieczulającego albo silny lek przeciwbólowy, w niektórych sytuacjach konieczne może być zastosowanie znieczulenia ogólnego. Zaburzenia rytmu serca, w tym bradykardia. Nudności, wymioty. Zatrzymanie moczu, trudności z oddawaniem moczu Popunkcyjne bóle głowy - powstają w wyniku nakłucia opony twardej i następującego później wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego do przestrzeni zewnątrzoponowej. Krwiak w okolicy, w której podaje się lek znieczulający, z towarzyszącymi ubytkami neurologicznymi – w praktyce powikłanie bardzo rzadkie, ale poważne. Zapalenie mózgu i opon mózgowo rdzeniowych. Znieczulenie zewnątrzoponowe podczas porodu Podstawowym celem tego znieczulenia jest znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych podczas porodu. Znieczulenie nie eliminuje całkowicie bólu. W znieczuleniu zachowany zostaje odruch parcia. Do przestrzeni zewnątrzoponowej wprowadzany jest cewnik, przez który podawane są leki, kiedy zachodzi taka potrzeba. Zmniejszenie dolegliwości bólowych pojawia się po kilkunastu minutach od chwili podania leku. Znieczulenie może być podane wielokrotnie, w zależności od czasu trwania porodu, z częstotliwością co 1,5-2–3 godziny. Gdy poród się zakończy, cewnik zostanie usunięty. W przypadku komplikacji położniczych w czasie porodu i konieczności wykonania cięcia cesarskiego założone już znieczulenie zewnątrzoponowe może być wykorzystane do znieczulenia cięcia cesarskiego. Leki stosowane w znieczuleniu zewnątrzoponowym stosowane są w tak małych stężeniach, że nie mają zauważalnego wpływu na dziecko. Znieczulenie zewnątrzoponowe stosuje się, gdy rozwarcie wynosi 4 cm. Przeciwwskazania do wykonania znieczulenia zewnątrzoponowego u położnicy są takie same jak u reszty pacjentów. Niestety czasami zdarza się, że znieczulenie zewnątrzoponowe wydłuża czas trwania porodu. Ból pooperacyjny Znieczulenie zewnątrzoponowe jest stosowane nie tylko w trakcie zabiegu operacyjnego, ale jest także kontynuowane w okresie pooperacyjnym w celu zwalczania bólu pooperacyjnego. Po założeniu cewnika zewnątrzoponowego pacjent po operacji wraca na oddział. Dzięki temu ma zapewniony komfort w postaci całkowitej bezbolesności miejsca, w którym wykonano zabieg operacyjny. Leki przeciwbólowe są podawane wtedy do przestrzeni zewnątrzoponowej nawet jeszcze przez dobę po zakończeniu operacji. Dobór odpowiedniego rodzaju znieczulenia zależy od indywidualnej kwalifikacji pacjenta, w zależności od jego stanu klinicznego, jak również planowanego zabiegu. Bardzo ważne oprócz samego wykonania znieczulenia jest szczegółowe monitorowanie pacjenta prowadzone zarówno przez lekarza anestezjologa, jak i wyszkoloną pielęgniarkę. Ten typ znieczulenia jest najczęściej bezpieczny, a nawet w przypadku pojawienia się objawów niepożądanych często są one przemijające. Dzięki tej metodzie możliwe jest wykonywanie części operacji bez konieczności znieczulenia ogólnego, ponadto jest szeroko wykorzystywane podczas porodu oraz walki z bólem pooperacyjnym. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy

Hasło krzyżówkowe „brak czucia w ręce” w leksykonie krzyżówkowym. W naszym leksykonie szaradzisty dla wyrażenia brak czucia w ręce znajduje się tylko 1 odpowiedź do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia pasujące do hasła „ brak czucia w ręce ” lub potrafisz

Co to są zaburzenia czucia powierzchniowego, głębokiego i wibracji i jaki jest mechanizm ich powstawania? Zaburzenia czucia to ogólna nazwa obejmująca różnego rodzaju nieprawidłowości w odbieraniu lub przekazywaniu do mózgu informacji o bodźcach docierających do organizmu. Tego typu zaburzenia mogą przybierać formę niedoczulicy (czyli osłabienia czucia) lub też przeciwnie - przeczulicy (nadwrażliwości na bodźce). Zaburzenia czucia mogą także mieć postać samoistnych, nieprzyjemnych doznań, które pojawiają się nawet bez zadziałania bodźca i noszą nazwę parestezji. Mechanizm powstawania zaburzeń czucia jest złożony i zależny od wielu czynników. Droga, którą biegnie impuls czuciowy prowadzi od receptora, zwykle zlokalizowanego w skórze, poprzez różnego rodzaju szlaki nerwowe, aż do mózgu, gdzie informacja o zadziałaniu bodźca jest przetwarzana i uświadamiana. Do zaburzeń czucia dochodzi, gdy uszkodzony zostaje jeden z elementów tworzących drogę czuciową. Na czucie powierzchowne składa się czucie dotyku, ucisku, bólu oraz temperatury, natomiast czucie głębokie to czucie położenia oraz wibracji. Receptory czucia głębokiego zlokalizowane są głównie w ścięgnach mięśni i torebkach stawowych, co pozwala na rozpoznanie bez pomocy wzroku w jakiej pozycji znajduje się kończyna. Do receptorów będących pierwszym ogniwem, dzięki któremu dochodzi do powstania impulsu czuciowego, należą między innymi mechanoreceptory (odbierające bodźce mechaniczne), termoreceptory (odpowiedzialne za odczuwanie temperatury), a także fotoreceptory (odbierające bodźce świetlne), baroreceptory (reagujące na ciśnienie) oraz chemoreceptory (reagujące na zmiany składu chemicznego tkanek). Impuls nerwowy z receptorów biegnie przez nerwy obwodowe i rdzeń kręgowy, zlokalizowany w kanale kręgowym wzdłuż kręgosłupa, do mózgu, gdzie informacja czuciowa jest uświadamiana. Jakie są najczęstsze przyczyny zaburzeń czucia? Uszkodzenie każdego elementu drogi czuciowej może skutkować pojawieniem się zaburzeń czucia. W zależności od poziomu, na którym dochodzi do powstania uszkodzenia, zaburzenia czucia przybierają różne formy. Do uszkodzenia drogi czuciowej może dojść na przykład po urazie kręgosłupa podczas wypadku lub też w przebiegu chorób, takich jak stwardnienie rozsiane lub zapalenie rdzenia kręgowego. W takich sytuacjach zaburzenia czucia mogą dotyczyć kilku okolic ciała i zwykle współistnieją z niedowładem. W przypadku uszkodzenia określonego nerwu obwodowego zaburzenia czucia dotyczą fragmentu ciała zaopatrywanego przez ten nerw, na przykład gdy uszkodzony jest nerw promieniowy, dochodzi do niedoczulicy grzbietowej powierzchni ręki. Do uszkodzenia nerwów mogą prowadzić ich mechaniczne urazy, ale także choroby obejmujące wiele nerwów, czyli polineuropatie. Procesy chorobowe dotyczące kory mózgowej także mogą dawać objawy w postaci zaburzeń czucia. I tak na przykład w uszkodzeniu płata ciemieniowego (do którego może dojść w wyniku udaru, rozrostu guza nowotworowego lub po urazie głowy) chory może stracić zdolność rozpoznawania bodźców działających jednocześnie w dwóch okolicach zlokalizowanych po przeciwnych stronach ciała. W przeciwieństwie do powyższych objawów parestezje, czyli samoistnie pojawiające się nieprzyjemne odczucia, najczęściej obejmują kończyny i są objawem polineuropatii. Parestezje wokół ust mogą być objawem niedoboru wapnia lub towarzyszyć bólowi głowy w migrenie. Co robić w razie wystąpienia zaburzeń czucia? Pacjenci z zaburzeniami czucia nie zawsze zdają sobie sprawę z ich występowania. Często dopiero podczas badania neurologicznego lekarz uświadamia choremu ten problem. Zaburzenia czucia powierzchownego mogą przybierać postać całkowitej znieczulicy lub tylko dyskretnych deficytów w odczuwaniu pewnych bodźców. Bardziej uciążliwe dla chorego są nieprzyjemne doznania czuciowe w postaci parestezji (drętwienie, uczucie gorąca lub przechodzenia prądu) lub przeczulicy, czyli nadmierne, nieprzyjemne odczuwanie nawet niewielkich bodźców, które w znacznym stopniu mogą zaburzać codzienne funkcjonowanie. W razie wystąpienia tych objawów niezbędne jest zgłoszenie się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Zaburzenia czucia głębokiego przejawiają się zwykle trudnościami w koordynacji ruchowej (niezgrabność i brak płynności ruchów złożonych). Takie objawy jednak także należą do grupy zaburzeń czucia i wymagają wizyty u lekarza. Czucie wibracji jest specyficznym rodzajem czucia, którego zaburzenia są najrzadziej doświadczane przez chorych i zwykle uświadamiane dopiero podczas badania neurologicznego z pomocą kamertonu. Zaburzenia czucia, w każdej formie, powinny skłonić chorego do wizyty u lekarza, ponieważ mogą być pierwszym objawem groźnych chorób, których wczesne wykrycie pozwala na włączenie odpowiedniego leczenia. Co zrobi lekarz, jeśli zgłosimy się z zaburzeniami czucia? Lekarz zbierze wnikliwy wywiad dotyczący rodzaju zgłaszanych objawów, dokładnego ich umiejscowienia, początku występowania dolegliwości oraz objawów towarzyszących. Z pewnością lekarz zapyta także o podobne dolegliwości występujące w rodzinie pacjenta oraz będzie chciał dowiedzieć się jak najwięcej o różnego rodzaju urazach i zabiegach, które mogły mieć miejsce nawet w odległej przeszłości. Bardzo ważnym elementem badania jest tzw. obiektywna ocena zaburzeń czucia, które zgłasza chory. W tym celu lekarz przeprowadza różnego rodzaju testy, w trakcie których pacjent odpowiada na pytania z zamkniętymi oczami. Lekarz może oceniać czucie za pomocą dotyku wacikiem, probówkami z ciepłą wodą, kostką lodu, delikatnych ukłuć ostrym przedmiotem, a także dotknięć wibrującym kamertonem. Oceny dokonuje się na symetrycznych okolicach ciała, czyli po dwóch stronach, na prawej i lewej ręce, nodze, a także po obu stronach tułowia. Dzięki dokładnej ocenie czucia lekarz może wnioskować o miejscu uszkodzenia układu nerwowego i zaplanować dalszą diagnostykę. Niezbędne może być przeprowadzenie badania obrazowego głowy lub rdzenia kręgowego, rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej, a także ocena przewodzenia impulsów w nerwach za pomocą badania elektroneurograficznego (ENG). Często takiej diagnostyce towarzyszy także ocena stężeń elektrolitów i inne badania laboratoryjne krwi, a także badania genetyczne w przypadku podejrzenia choroby dziedzicznej.

Czy to prawda, że po znieczuleniu miejscowym zęba może czasami dojść to tymczasowego trwającego miesiącami czy dłużej braku czucia w miejscu znieczulenia lub okolicach, czy to prawda że czasami może być to trwałe, nieodwracalne i w ogóle może nie powrócić czucie (uszkodzenie, porażenie trwałe nerwów twarzowych, mięśni Męskie obrzezanie jest zabiegiem chirurgicznym polegającym na usunięciu napletka, czyli fałdu skórnego pełniącego funkcję osłaniającą żołądź i wędzidełko napletka. Zabieg ten jest przeprowadzany z kilku wskazań: stulejka, nawracające zapalenia napletka i żołędzi, liszaj twardzinowy, rak prącia, a także względy estetyczne i religijne. Poszczególne wskazania zostaną omówione poniżej. Szacuje się, że obrzezanie jest wykonywane u ok 37-39% mężczyzn populacji światowej. Globalnie przyczyny medyczne wykonania zabiegu stanowią ok 30% wskazań, a pozostałe są wynikiem przesłanek estetycznych i religijnych. WSKAZANIA DO WYKONANIA OBRZEZANIA Stulejka (łac. phimosis) – jest to stan, w którym występuje zwężenie napletka utrudniające lub uniemożliwiające jego zsunięcie poza koronę żołędzi prącia (najszersze miejsce żołędzi). Stan ten jest normalny u dzieci i występuje naturalnie do końca 2-3 roku życia, jednak utrzymywanie się lub wystąpienie po okresie dojrzewania jest uznawane za patologię. W dorosłym życiu pojawienie się stulejki może być wynikiem nawracających zakażeń napletka i żołędzi, liszaja twardzinowego, urazów podczas współżycia płciowego lub może wystąpić idiopatycznie (bez znanej przyczyny). Poza badaniem wykonanym przez urologa, wystąpienie stulejki w dorosłości jest wskazaniem do diagnostyki w kierunku cukrzycy. Badania wskazują, że nawet u 12% mężczyzn stulejka może być pierwszym objawem zaburzeń metabolizmu stanowi blisko 50% wskazań do obrzezania u dorosłych (łac. paraphimosis) – stanowi powikłanie stulejki, podczas którego nastąpiło zsunięcie zwężonego napletka poza koronę żołędzi przy braku możliwości ponownego wprowadzenia do pozycji wyjściowej. Załupek jest stanem ostrym objawiającym się bólem i obrzękiem napletka i żołędzi, mogącym w konsekwencji doprowadzić do niedokrwienia i martwicy w przypadku zaniechania leczenia. Pojawienie sią załupka jest wskazaniem do zgłoszenia się do urologa lub oddziału ratunkowego tak szybko jak to możliwe, w celu odprowadzenia załupka w większości przypadków jest wskazaniem do wykonania obrzezania w trybie żołędzi (łac. balanitis) i zapalenie żołędzi i napletka (łac. balanoposthitis) – są to stany zapalne mogące mieć postać ostrą i przewlekłą. Objawiają się bólem, pieczeniem i świądem żołędzi i napletka. W przypadku nawrotów lub stanu przewlekłego może dojść do bliznowacenia napletka i wystąpienia stulejki a także pojawienia się zrostów między blaszką wewnętrzna napletka i żołędzią. Leczenie pierwszej linii obejmuje stosowanie miejscowych leków przeciwbakteryjnych, przeciwgrzybicznych i steroidowych. W przypadku procesów nawrotowych lub przewlekłych stanowi wskazanie do wykonania twardzinowy (łac. lichen sclerosus) – jest przewlekłą zapalną chorobą o nieznanej przyczynie. U mężczyzn objawia się jako zmiana odbarwiająca napletek powodująca jego dekoloryzację do koloru białawego z widocznym włóknieniem. W zaawansowanej postaci nosi nazwę zwężającego zapalenia żołędzi (łac. balanitis xerotica obliterans, BXO), w tym przypadku obserwowane jest wystąpienie stulejki, a także możliwe zwężenie ujścia zewnętrznego i końcowego odcinka cewki niektórych przepadkach wykonanie obrzezania może wyleczyć chorobę, jednak często konieczne jest długookresowe leczenie miejscowe za pomocą maści steroidowych lub takrolimusu, w celu zapobiegania nawrotom. W podejrzanych przypadkach konieczne jest wykonanie badania patomorfologicznego wyciętego napletka, ponieważ istnieje ryzyko współwystępowania raka kolczystokomórkowego prącia. Ponadto pacjenci po leczeniu powinni być poddani długoterminowej płciowe (łac. condylomata acuminata) – brodawki płciowe są w 90% wynikiem infekcji wirusami brodawczaka ludzkiego (HPV) 6 i 11. Zwykle leczenie jest oparte o leki miejscowo-działające lub ablację laserową. Jednak leczenie chirurgiczne (obrzezanie) stanowi metodę o wysokiej skuteczności, szczególnie w przypadku masywnych zmian zlokalizowanych na napletku. Co więcej, wykonanie obrzezania w istotny sposób zmniejsza ryzyko przeniesienia choroby na partnerkę podczas współżycia. Jednak w tym wskazaniu wyższą skutecznością cechuje się zastosowanie estetyczne i czynnościowe – stanowią one popularne wskazania niemedyczne. Badania przeprowadzone w grupie mężczyzn poddanych obrzezaniu z powyższych powodów nie wykazały istotnych różnic przed i po zabiegu z wyłączeniem obserwowanego wydłużenia czasu do wytrysku. Wskaźnik ten przez poddanych zabiegowi pacjentów został oceniony pozytywnie. Jednak wobec innych możliwości leczenia przedwczesnego wytrysku, jego wystąpienie nie może być traktowane jako czysto medyczne wskazanie do leczenia. PRZYGOTOWANIE DO ZABIEGU OBRZEZANIA Obrzezanie u dorosłych mężczyzn jest zwykle wykonywane w znieczuleniu miejscowym. Stąd poza wywiadem medycznym i badaniem fizykalnym, zwykle nie jest wymagane przeprowadzenie innych procedur diagnostycznych. Jednak zachęca się, by w przypadku wystąpienia stulejki u dorosłego, został on poddany podstawowej diagnostyce diabetologicznej (pomiar poziomu glukozy na czczo). ZNIECZULENIE DO ZABIEGU OBRZEZANIA Obrzezanie u pacjentów dorosłych rutynowo jest przeprowadzanie w znieczuleniu miejscowym tzw. blokada nerwowa prącia. Znieczulenie to polega na ostrzyknięciu pęczków nerwowych prącia lekami znieczulającymi zwykle 1% lidokainą w ew. połączeniu z 0,25% bupiwakainą, jest ono wykonywane przez operującego jest wykonywane poprzez wkłucie igły małej średnicy u podstawy prącia na godzinie 2 i 10. Lek znieczulający jest podawany w okolicę nerwów grzbietowych prącia. Następnie igła jest bezboleśnie przemieszczana w nieunerwionej tkance podskórnej w taki sposób, by podany lek rozmieścić na kształt pierścienia. Zwykle 20 ml leku stanowi wystarczająca ilość. Omówiona technika pozwala na uzyskanie szybkiego i całkowitego znieczulenia, przy wykonaniu jedynie 2 wkłuć igły. Skuteczność znieczulenia jest sprawdzana za pomocą test uszczypnięcia napletka. Znieczulenie to znosi dolegliwości bólowe, jednak nie znosi czucia położenia i dotyku, które mogą wyć odczuwane w trakcie zabiegu. Alternatywnymi metodami znieczulenia jest znieczulenie ogólne lub przewodowe, jednak obie techniki wymagają udziału anestezjologa i kompleksowego monitorowania. ZABIEG OBRZEZANIA METODĄ KLASYCZNĄ Technika rękawowa (ang. sleeve technique) – jest stosowana w przypadku możliwości zsunięcia napletka z żołędzi. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu, dokonywane jest zaznaczenie linii cięcia na blaszce wewnętrznej napletka (po jego zsunięciu) ok 5-10 mm od korony prącia z zachowaniem naturalnego kształtu wokół wędzidełka napletkowego. Następnie po ponownym sprowadzeniu napletka zaznaczana jest linia cięcia na skórze prącia ok 5-10 mm od korony żołędzi. Po nacięciu skóry następuje połączenie obu cięć i wycięcie napletka. Hemostaza jest uzyskiwana za pomocą elektrokauteryzacji. W przypadku konieczności wykonywane jest wydłużenie wędzidełka napletkowego, następnie skóra prącia i pozostała wewnętrzna blaszka napletka są zszywane za pomocą szwów szybko-wchłanialnych o małej nacięcia grzbietowego (ang. dorsal-slit technique) – jest stosowana w przypadku braku możliwości zsunięcia napletka. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu, dokonywane jest nacięcie napletka wzdłuż prącia do czasu rozcięcia zwłókniałego pierścienia umożliwiającego zsunięcie napletka. Pozostałe kroki są tożsame z techniką rękawową. Czas wykonywania zabiegu metodą klasyczną wynosi ok. 30-60 minut w zależności od warunków anatomicznych. ZABIEG OBRZEZANIA METODĄ STAPLEROWĄ Z UŻYCIEM URZĄDZENIA ANASTOMAT STAPLER ZSR-DCA Obrzezanie metodą staplerową z użyciem urządzenia Anastomat Stapler ZSR-DCA jest możliwe w przypadku odprowadzalnego napletka, braku zrostów blaszki wewnętrznej i żołędzi oraz braku innych zaburzeń anatomicznych. W każdym przypadku konieczny jest indywidualny dobór rozmiaru urządzenia. Po dezynfekcji, jałowym przygotowaniu pola operacyjnego i znieczuleniu jednorazowe urządzenie jest umiejscowione w linii cięcia. Następnie po zaciśnięciu urządzenia następuje przecięcie obu blaszek napletka (wewnętrznej i zewnętrznej) i uwolnieniu zszywek. Zszywki w większości przypadków uwalniają się po ok 10 dniach. W przypadku ich utrzymywania się powyżej 1 miesiąca, konieczne jest usunięcie przez lekarza. Czas wykonywania zabiegu metodą staplerową wynosi ok 10-15 minut. POSTĘPOWANIE PO ZABIEGU OBRZEZANIA Bezpośrednio po zabiegu zakładany jest jałowy opatrunek okluzyjny, który powinien być utrzymany przez pierwsze 24 godziny. Po zdjęciu opatrunku pacjent może brać prysznic. Zwykle włączana jest maść z antybiotykiem, którą należy nakładać 2x na dobę i następnie należy zmienić opatrunek. Do czasu wygojenia rany niewskazane jest branie kąpieli w wannie i pływanie. Przy leczeniu metodą klasyczną zakładane są szwy szybkowchłanialne niskiej grubości, które mogą samoistnie odpadać po ok 7-10 dniach. Przy użycia staplera zszywki odpadają samoistnie po ok 10 dniach. Do całkowitego zagojenia rany dochodzi po 3-4 tygodniach od zabiegu. Oszczędzający tryb życia jest zalecany przez pierwsze 48-72 godziny po zabiegu. Po tym czasie możliwy jest powrót do pełnej aktywności. Współżycie płciowe można rozpocząć po całkowitym wchłonięciu się i wypadnięciu szwów (po ok 4-6 tygodniach). Występujące po zabiegu dolegliwości bólowe mogą być łagodne lub umiarkowane. Po zastosowaniu leków przeciwbólowych w większości przypadków całkowicie ustępują. MOŻLIWE POWIKŁANIA Krwawienie – stanowi najczęściej występujące powikłanie po zabiegu obrzezania i dotyczy 1% pacjentów. Postępowanie przy wystąpieniu krwawienia opiera się na zastosowaniu opatrunku o niewielkim stopniu kompresji. Opisane powikłanie po zabiegach z wykorzystaniem staplera jest niezmiernie rany – występuje u ok 0,2-0,4% pacjentów po zabiegu. W leczeniu stosowane są antybiotyki w postaci miejscowej (maść/krem)Rozejście się rany (dehiscencja) – występuje stosunkowo rzadko. W większości przypadków wymaga jedynie dłuższego stosowania maści z żołędzi – stanowi często występujące zjawisko bezpośrednio po zabiegu, ma tendencję do samoistnego ustępowania. Zabieg wykonywany jest przez specjalistę w zakresie urologii dr n. med. Tomasza Piechę w placówce przy Alei KEN 19 (tel. 22 446 77 77 ) ^{Witam mam takie pytanie a raczej dwa, jestem po obrzezaniu 3 tygodnie mam założone szfy rozpuszczalne ale do tej pory odpadla mi tylko jedna czy to jest normalne i druge pytanie pękła mi skura koło wyciętego wędzidełka tak około pół centymetra trzy tygodnie i skura nie zrasta się czy to normalne że tak długo to się zrasta z góry dziękuję za odpowiedź} Obrzezanie – po co, kiedy i jak? Czy ma znaczenie profilaktyczne? Obrzezanie – czynność o charakterze religijnym jest dziś dosyć powszechna na świecie. Funkcjonuje pogląd, że pomaga ona w zachowaniu higieny męskich stref intymnych. Czy wiecie, że w USA powstało Towarzystwo Ochrony Napletka?dr Jan Karol Wolski – specjalista androlog urolog Wiele słyszałem o zaletach obrzezania. Czy dorosły mężczyzna może się poddać takiemu zabiegowi? W USA powszechne jest obrzezanie ze względów higienicznych. Czy ten zabieg zmienia doznania seksualne?W USA powszechne jest obrzezanie ze względów higienicznych. Czy ten zabieg zmienia doznania seksualne?Predyspozycje do infekcji układu moczowego są wskazaniem do kiedy dorosły mężczyzna zdecyduje się usunąć napletek, czy też, jak to się fachowo nazywa, poddać zabiegowi obrzezania zależy tylko i wyłącznie od niego. Jeżeli ktoś ma takie życzenie to nie jest to trudna ani obciążająca operacja. Na pewno w sytuacji, gdy ktoś ma predyspozycje do infekcji układu moczowego, kiedy ktoś ma predyspozycje do tego, że napletek ulega zwężeniu, a więc na przykład cukrzyca czy twardniejące zapalenie napletka to wskazanie medyczne robi się wtedy, kiedy się sprawę rozpoznaje. Natomiast czy robić to dla urody, czy dla fasonu to sprawa indywidualna. Sam jestem za Towarzystwem Ochrony Napletka ze Stanów Zjednoczonych, które nalega, aby nie robić tego nagminnie wszystkim dzieciom – niezależnie od naszego punktu widzenia dajmy szansę, niech ci chlopcy sami zdecydują, czy chcą mieć napletek czy to całkowite usunięcie napletka. W judaizmie rytualne obrzezanie odbywa się ósmego dnia po narodzinach. Symboliczne znaczenie tego aktu wywodzi się ze Starego Testamentu. Wiele tradycji religijnych ma swoje źródło w warunkach życia wyznawców. Klimat i obyczajowość w Palestynie miały sprzyjać chorobom prącia i układu moczowego, dlatego obrzezanie, oprócz religijnego, miało także znaczenie higieniczneCzy obrzezanie zmienia doznania seksualne?Czy dzięki temu seks z mężczyzną pozbawionym napletka jest lepszy, fajniejszy, przyjemniejszy, bardziej emocjonalny? Zdania na ten temat są podzielone: niektórzy mówią, że rzeczywiście tak jest, inni zwracają uwagę, że na napletku są receptory czuciowe i powierzchnia żołędzia po obrzezaniu jest pozbawiona czucia w wyniku właśnie usunięcia receptorów czuciowych. W trakcie zabiegu całkowitego obrzezania uszkodzeniu czy podcięciu ulega również wędzidełko. Czy to wzmaga doznania? Właśnie znalazłem taką pracę badawczą, która mówi, że w terminologiiTrzeba też pamiętać, że terminem obrzezanie jest określanych bardzo wiele różnych zmian, które obserwujemy na prąciu. Często proste nacięcie zwężenia też nazywane jest obrzezaniem. A prawidłowo obrzezaniem jest wyłącznie całkowite usunięcie napletka. To jest ta medyczna forma obrzezania, kiedy usuwamy przyczynę choroby bądź pamiętać, że w obrzezaniu nie chodzi tylko o wygląd, ani o seks – zdarzają się sytuacje, w których obrzezanie jest konieczne ze wskazań medycznych. Są to, wymienione już tu infekcje, ale także problemy onkologiczne. Przy problemie onkologicznym mamy do czynienia z praktyką obrzezywania, zarówno po stronie mężczyzny, kiedy występuje rak prącia, jak i po stronie kobiety, kiedy występuje rak szyjki - moda, higiena czy profilaktyka?DescriptionNa pewno w sytuacji, gdy ktoś ma predyspozycje do infekcji układu moczowego, kiedy ktoś ma predyspozycje do tego, że napletek ulega zwężeniu, a więc na przykład cukrzyca czy twardniejące zapalenie napletka to wskazanie medyczne robi się wtedy, kiedy się sprawę rozpoznaje. O medycznych wskazaniach do zabiegu obrzezania i jego profilaktycznym znaczeniu mówi dr Jan Karol Wolski - urolog Diagnostyka i leczenie drętwienia palców u stóp. 1. Co to jest drętwienie palców u nóg? Drętwienie palców u nóg to nieprzyjemne wrażenie, które zalicza się do grupy parestezji, to jest objawów tak zwanego czucia opacznego. Dyskomfort może mieć charakter przejściowy, nawracający i przewlekły. Problem może dotyczyć także rąk

Obrzezanie nazywane również cyrkumcyzją to zabieg polegający na chirurgicznym wycięciu skóry napletka, czyli fałdu pokrywającego żołądź penisa. Procedura ta należy do jednej z najczęściej wykonywanych zabiegów urologicznych zarówno wśród dorosłych mężczyzn jak i chłopców. Według danych Światowej organizacji Zdrowia aż 30% populacji męskiej decyduje się poddać obrzezaniu zarówno z przyczyn medycznych jak i religijnych. Obrzezanie mające podłoże religijne to zabieg, któremu poddają się głównie wyznawcy islamu oraz judaizmu i ma on związek z naukami płynącymi z tych wierzeń. Zdarzają się również odłamy religijne dla których zabieg ten stanowi jeden z elementów rytuałów inicjacji seksualnej i dojrzałościowej. Z kolei zabieg obrzezania, wykonany ze względów medycznych to zabieg mający na celu ułatwienie pacjentowi funkcjonowania w życiu codziennym i związany jest z pewnymi objawami chorobowymi, które występują u mężczyzny bądź chłopca kwalifikującego się do operacji. Wskazania do zabiegu obrzezania Obrzezanie ze względów medycznych wykonuje się zarówno u dorosłych mężczyzn jak i chłopców po ukończeniu 3 roku życia. O zastosowaniu tej procedury decyduje lekarz, jednak najczęstszymi przypadłościami kwalifikującymi do zabiegu są: stulejka – jest to stan powodujący niemożność odprowadzenia napletka z żołędzi prącia, a schorzenie to stanowi najczęstszą przyczynę do skierowania na zabieg obrzezania; załupek – uwięźnięcie odprowadzonego napletka w rowku zażołędnym, któremu towarzyszy obrzęk i niedokrwienie. W niektórych sytuacjach stan ten może prowadzić do martwicy żołędzi; krótkie wędzidełko – prowadzi do silnego bólu i dyskomfortu podczas stosunku oraz może być przyczyną zmian w krzywiźnie prącia; podejrzenie wystąpienia zmian nowotworowych prącia; powracające infekcje dróg moczowych; częste stany zapalne napletka i żołędzi. Przebieg zabiegu obrzezania w Gdyni Obrzezanie jest to procedura małoinwazyjna i całkowicie bezpieczna a przy tym praktycznie bezkrwawa. Najczęściej wykonywane jest w znieczuleniu miejscowym a wyjątkiem są małe dzieci, które nie chcą współpracować z lekarzem a u których istnieje konieczność zastosowania znieczulenia ogólnego. Zazwyczaj stosuje się ostrzykiwanie miejsca operowanego przy pomocy 1% Lignocainy, która znieczula wybrane partie ciała na czas całego zabiegu i jeszcze jakiś czas po nim. Kolejnym krokiem jest resekcja napletka oraz założenie rozpuszczalnych szwów. Na koniec zakładany jest jałowy opatrunek, a cały zabieg trwa jedynie około 30 minut. Techniki chirurgiczne stosowane podczas zabiegu obrzezania Obrzezanie jest zabiegiem, które może wiązać się z całościowym bądź tylko częściowym usunięciem napletka, dlatego jest wykonywane w jednej z czterech znanych technik: high and tight – po operacji żołądź będzie całkowicie odsłonięta w trakcie spoczynku. Blizna pozabiegowa znajduje się daleko od korony prącia; high and loose – po zastosowaniu tej techniki żołądź będzie częściowo pokryta napletkiem. W stanie wzwodu istnieje możliwość przesuwania skóry; low and tight – wycięta zostaje większość napletka, tak by żołądź pozostała odsłonięta w trakcie spoczynku; low and loose – usunięta zostaje jedynie niewielka część napletka, tak by żołądź w stanie spoczynku w większości była pokryta skórą. Zalecenia przed zabiegiem obrzezania Przed operacją obrzezania, tak jak przed każdym postępowaniem chirurgicznym konieczna jest przedoperacyjna ocena pacjenta, która pozwoli ocenić stan zaburzeń mogących mieć istotny wpływ na wynik zabiegu. Ocena ta ma istotny wpływ na dalszy przebieg leczenia ambulatoryjnego, rodzaj zastosowanego znieczulenia oraz ryzyko okołozabiegowe. Do niezbędnych badań, które należy wykonać przed zabiegiem zalicza się pełna morfologia krwi oraz badanie układu krzepnięcia. Innym istotnym zaleceniem przedoperacyjnym jest bez wątpienia zakaz spożywania alkoholu na dobę przed planowanym zabiegiem obrzezania. Jest to na tyle istotne, ponieważ substancja ta rozrzedza krew co może być przyczyną występowania krwotoków w trakcie zabiegu. Alkohol może mieć również wpływ na działanie znieczulenia. Podobnie na pacjenta mogą działać również leki o działaniu przeciwkrzepliwym, których również nie zaleca się przyjmować na dobę przed obrzezaniem. Istotna jest także nienaganna higiena miejsc intymnych, usunięcie włosów łonowych oraz zaleczenie wszelkich zmian skórnych występujących w tych miejscach. Zalecenia po zabiegu obrzezania Najistotniejszym zaleceniem po zabiegu obrzezania jest utrzymywanie wzmożonej higieny intymnej przez okres od 7 do 10 dni po zabiegu. Zapobiega to występowaniu infekcji oraz ma korzystny wpływ na szybsze gojenie się rany pooperacyjnej. Zaleca się stosowanie preparatu odkażającego Octenisept każdorazowo po oddaniu moczu oraz regularne stosowanie maści z antybiotykiem przepisywanej przez lekarza prowadzącego. Bielizna noszona zaraz po zabiegu powinna być wykonana z naturalnych materiałów i umożliwiać cyrkulacje powietrza wokół rany. Istotne jest również zachowanie całkowitej abstynencji seksualnej przez okres minimum 4 tygodni od zabiegu. Zbliżenia intymne mogą bowiem prowadzić do powstawania mikrourazów, które mogą skutkować rozejściem się operowanych tkanek i powstawaniem brzydkich bliznowaceń. W skrajnych przypadkach może nawet wystąpić brak czucia w członku. Przeciwwskazania do zabiegu obrzezania Jak każdy zabieg chirurgiczny obrzezaniu towarzyszą pewne przeciwwskazania, których występowanie dyskwalifikuje pacjenta do operacji. Są to następujące stany: spodziectwo – wada wrodzona polegająca na występowaniu ujścia cewki moczowej na brzusznej stronie członka; amoniakalne zapalenie skóry inaczej nazywane także pieluszkowym zapaleniem skóry; cofanie się prącia w spoczynku w głąb ciała. Wpływ obrzezania na życie seksualne pacjenta Wpływ obrzezania na jakość życia seksualnego pacjenta jest tematem dosyć spornym. Większość obrzezanych mężczyzn deklaruje znaczną poprawę tej sfery życia jednak występują również przypadki niezadowolonych pacjentów. Pod względem naukowym nie istnieją żadne konkretne badania jasno określające wpływ obrzezania na jakość późniejszych zbliżeń a współczesna medycyna nie znalazła również receptorów sensorycznych na napletku różniących się od tych na reszcie członka. Jedno jest pewne, obrzezanie nie jest w stanie wpłynąć na odczuwanie orgazmu lub go zahamować. dr. Przemysław Rzepecki Doktor Rzepecki jest specjalistą urologiem, posiadającym wieloletnie doświadczenie w pracy zawodowej. Jest absolwentem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Gdańsku. Należy do Europejskiej Sekcji Urologicznej (Fellows of the European Board of Urology), co pozwala mu na nieustanny rozwój w zakresie urologii i diagnostyki schorzeń układu moczowo-płciowego. Codzienne obowiązki zawodowe wykonuje podczas pracy na oddziale urologicznym w Szpitalu Specjalistycznym im. F. Ceynowy w Wejherowie oraz w Gabinecie Derm-Estetyka, w którym zajmuje się między innymi przeprowadzaniem zabiegu obrzezania w Gdyni i w Gdańsku. dr. Krzysztof Misky Doktor Misky jest absolwentem Wydziału Wojskowo-Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Aktualnie zdobywa specjalizację w dziedzinie urologii. Podczas pracy w gabinecie Derm-Estetyka zajmuje się między innymi wykonywaniem zabiegu obrzezania w Gdańsku i w Gdyni. Codzienne obowiązki zawodowe wykonuje również na Oddziale Urologii Szpitala Specjalistycznego w Wejherowie, w którym bierze czynny udział w pełnym profilu zabiegów urologicznych. Przykłada dużą wagę do walorów estetycznych w leczeniu zabiegowym. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Urologicznego. Obrzezanie Gdynia, Gdańsk – zarezerwuj wizytę: tel. +48 500 430 484

Wyrażenie „brak czucia” w słownikach zewnętrznych. Pod spodem zostały umieszczone linki do zewnętrznych słowników, w których znaleziono informacje związane z frazą brak czucia: » Wyrazy przeciwstawne frazy brak czucia. » Wyjaśnienie znaczenia wyrażenia brak czucia. » Rozwiązania do krzyżówki definicji brak czucia. ^{Dlaczego potrzebujemy Twojej zgody? Twoja zgoda jest nam potrzebna, aby zgodnie z prawem przekazać wybranemu przez Ciebie Profesjonaliście informacje o zadanym przez Ciebie pytaniu. Informujemy Cię, że zgoda może zostać w każdej wycofana, jednak nie wpływa to na ważność przetwarzania przez nas Twoich danych osobowych podjętych w momencie, kiedy zgoda była informacje o moim pytaniu trafią do Profesjonalisty? Tak. Udostępnimy wybranemu przez Ciebie Profesjonaliście informacje o Tobie i zadanym przez Ciebie pytaniu. Dzięki temu Profesjonalista może się do niego mam prawa w związku z wyrażeniem zgody? Możesz w każdej chwili cofnąć zgodę na przetwarzanie danych osobowych. Masz również prawo zaktualizować swoje dane, wnosić o bycie zapomnianym oraz masz prawo do ograniczenia przetwarzania i przenoszenia danych. Masz również prawo wnieść skargę do organu nadzorczego, jeżeli uważasz, że sposób postępowania z Twoimi danymi osobowymi narusza przepisy jest administratorem moich danych osobowych? Administratorem danych osobowych jest ZnanyLekarz sp. z z siedzibą w Warszawie przy ul. Kolejowej 5/7. Po przekazaniu przez nas Twoich danych osobowych wybranemu Profesjonaliście, również on staje się administratorem Twoich danych osobowych. Aby dowiedzieć się więcej o danych osobowych kliknij tutaj} gsX9d.

48t7iqj4g2.pages.dev/81

48t7iqj4g2.pages.dev/62

48t7iqj4g2.pages.dev/54

48t7iqj4g2.pages.dev/20

48t7iqj4g2.pages.dev/25

48t7iqj4g2.pages.dev/56

48t7iqj4g2.pages.dev/88

48t7iqj4g2.pages.dev/51

brak czucia po obrzezaniu